you, appearing.

Κυριε Μ. ,

Μπορω πολυ ευκολα να καταρριψω το μυθο που ισχυριζεται πως καθε αρχη και τελος.
Χαρη σε εσας. Δεν υπαρχει τελος, μονο παυση. Ξερετε ομως η παυση αυτη με κουρασε. Θα ηθελα ενα τελος παρακαλω. 'Η μια αρχη. Βλεπετε ειστε ο μονος που μπορει να με βοηθησει, το μονο πραγμα που καταφερνω μονη μου ειναι να διαιωνιζω αυτην την παυση.
Απευθυνομαι σε εσας για το λογο αυτο, και σας εκλιπαρω να μην με εγκαταλειψετε. Χρειαζομαι τη στηριξη σας για την αντιμετωπιση του ανυποφορου πλεον προβληματος μου.
Εχω χασει καθε επαφη με τον κοσμο, ζω σε ενα κενο, σε ενα επιπεδο μεταξυ δυο κοσμων. Εχω αναγκη απο μια σας ωθηση ωστε να καταφερω κι εγω να ζησω σε εναν κοσμο ρεαλιστικο.
Μη με ξαναοδηγησετε σε αυτη την αδρανεια. Ειναι θανατος αργος και ξερετε πως τετοιου ειδους ανιαρες αντιμετωπισεις δεν ειναι στο γουστο μου. Ειμαι βεβαιη, μπορειτε καλυτερα απο αυτο. Εξαρταται απο εσας πλεον, το αν θα δωσετε εντολη ειτε για τη μεταφορα μου στη λαιμητομο ειτε για την απελευθερωση μου.
Παρακαλω, αποφασιστε.

Με μεγαλη αγαπη, ..εγω

Deal?

Kι ύστερα έμπαινα στο αυτοκίνητο για να φύγω,

μ' ένα φιλί της καρφωμένο στο δεξί μου μάγουλο,

σαν νησί στη μέση της θάλασσας,

σαν το δέρμα που άγγιξαν τα χείλη της να μην ήταν δικό μου δέρμα πια.

Κι ενώ η ανάμνηση της ήταν το πιο έντονο συναίσθημα μου

κι ένιωθα μ΄έναν περίεργο τρόπο πως της ανήκω,

μέσα στην ερημιά των δρόμων συναντούσα και την πραγματικότητα,

την ερημιά της ζωής μου.

Και με την ίδια ταχύτητα που έτρεχε τ' αυτοκίνητο μου

και περνούσε τις γειτονιές και τα στενά,

έτρεχε και το μυαλό μου πάνω απο τα συναισθήματα-

κι αισθανόμουν πρώτα λίγο ευχαριστημένος,

κάπως χαμογελαστός και στην άλλη στροφή γινόμουν μάλλον προβληματισμένος,

κολλημένος στο δίχτυ μιας απορίας, λίγο πιο πέρα μίζερος και λίγο κακος,

ύστερα σκληρός και στο επόμενο σταυροδρόμι αισιόδοξος κι ονειροπόλος..

Πάρκαρα κάτω απ' το σπίτι μου πάντα γελοίος και μόνος.

Μ' έπαιρνε ο ύπνος τυλιγμένο σ' ένα μίσος ενάντια στη δειλία μου,

στην αδυναμία μου ν' αντιδράσω, ν' απαιτήσω, να ξεσηκωθώ.

Και ξυπνούσα αγκιστρωμένος στην ίδια πιθανότητα του "απόψε", του "αύριο", του "ποτέ". 

Ήμουνα ερωτευμένος με τα χέρια της, με τα χείλια της, με τα μαλλιά της, με όλα.

Τελικά ο άνθρωπος είναι μεγαλείο 

χαμένο καθ' οδόν.